გოგონამ გადაწყვიტა გზა სასაფლაოზე გავლით შეემოკლებია. აბა ვინ იცოდა ამას რა მოჰყვებოდა…
ზოგჯერ ყველაზე მოკლე გზა სულაც არ არის უსაფრთხო. დილით მივდივარ სამსახურში სასაფლაოზე გავლით, რადგან ასე 15 წუთით ვზოგავ დროს. ზამთარია, ვიწრო ბილიკი, ყველაფერი ისეა, როგორც ყოველთვის. ჯიბიდან ვიღებ ხელს, ხელთათმანს მოჰყვება გასაღების აცმა და ვარდება თოვლში- პიდაპირ საფლავზე. სრული შოკი. საშინლად არ მინდა იმ ადგილზე ძრომიალი. მაგრამ თავში გაჩნდა
ის აზრი, რომ გასაღების გარეშე სახლში ვერ შევალ.
კარგი, ჯანდაბას. თოვლის ნამქერში ჩვაძვერი. და ამ დროს მოდის მამაკაცი. მე კი ვზივარ საფლავთან, ვყრი აქეთ-იქით თოვლს და საცოდავად ვიმართლებ თავს:
– სახლში ვერ მივდივარ…
და აქ ვხვდები, თუ რა ვთქვი და ვიწყებ სიცილს.მამამაკაცი კი, ალბათ აღარასოდეს აღარ წავა სასაფლაოზე ამის შემდეგ…
