“მერაბი კაკულის სანახავად დეკემბერში იყო ჩასული, დამშვიდობებასავით გამოვიდა… ძმებივით იყვნენ, მამაჩემი ძალიან მძიმედ არის” – როგორ იხსენებს სანდრო სეფაშვილი ოჯახის ყველაზე დიდ მეგობარს?

დღეს მზის ჩას­ვლამ­დე უნდა და­ეკ­რძა­ლათ. ასე­თია წესი. აქე­დან ის­რა­ელ­ში ჩას­ვლა ვერ მო­ხერ­ხდა, იმის გამო, რომ ფრე­ნა არ არის და ვერც მო­ეს­წრე­ბო­და, მაგ­რამ შემ­დგომ პე­რი­ოდ­ში, რო­გორც კი სა­შუ­ა­ლე­ბა მო­გე­ცე­მა, აუ­ცი­ლებ­ლად ჩა­ვალთ” – გვი­თხრა სან­დრო სე­ფაშ­ვილ­მა, მე­რაბ სე­ფაშ­ვი­ლის ვაჟ­მა, რო­მელ­მაც მომ­ღე­რალ კა­კუ­ლი გუ­რი­ე­ლაშ­ვი­ლის სა­ხით, მათი დიდი და სა­ერ­თო ოჯა­ხის ღირ­სე­უ­ლი წევ­რი და­კარ­გა.

ქარ­თვე­ლე­ბის საყ­ვა­რე­ლი მომ­ღე­რა­ლი გუ­შინ, 59 წლის ასაკ­ში გარ­და­იც­ვა­ლა. ბა­ტო­ნი კა­კუ­ლი სიმ­სივ­ნეს დიდ­ხანს ებ­რძო­და, ბოლო თვე­ში კი ძა­ლი­ან დამ­ძიმ­და.

– მა­მა­ჩე­მი და კა­კუ­ლი ძმე­ბი­ვით იყ­ვნენ – დღემ­დე ოჯა­ხის წევ­რე­ბი­ვით ვართ. ჩვე­ნი ოჯა­ხე­ბი ცალ-ცალ­კე არ გა­ნი­ხი­ლე­ბა – ერთი მთლი­ა­ნია… კა­კუ­ლი ადა­მი­ა­ნებ­ზე, მე­გობ­რებ­ზე და ორ ქვე­ყა­ნა­ზე შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი კაცი იყო… მა­მა­ჩე­მი ძა­ლი­ან მძი­მედ არის, ძა­ლი­ან გა­ნიც­დის, მგლო­ვი­ა­რე მდგო­მა­რე­ო­ბა­შია და არა მარ­ტო მე­რა­ბი, მთე­ლი ჩემი ოჯა­ხი ასე ვართ. ძა­ლი­ან დამ­წუხ­რე­ბუ­ლე­ბი ვართ… კი ვი­ცო­დით, რომ ეს დღე დად­გე­ბო­და, მძი­მე სენს ებ­რძო­და, მაგ­რამ მა­ინც ვერ გა­ვი­აზ­რეთ ბო­ლომ­დე, რაც მოხ­და… ახ­ლაც არ მჯე­რა, რომ მას­ზე წარ­სულ დრო­ში ვლა­პა­რა­კობ… და­ახ­ლო­ე­ბით 4 წლის წინ და­უ­დას­ტურ­და მძი­მე სენი. იცო­და ყვე­ლა­ფე­რი, არც ერთი წამი არ და­ნე­ბე­ბუ­ლა და ბო­ლომ­დე ვაჟ­კა­ცუ­რად იბ­რძო­და, სი­ცო­ცხლე­ზე უზო­მოდ იყო შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი. ის­რა­ელ­ში ყვე­ლა­ფერს აკე­თებ­დნენ მისი ჯან­მრთე­ლო­ბის­თვის, მაგ­რამ თვი­თონ მდგო­მა­რე­ო­ბა ჰქონ­და მძი­მე. ეს 4 წელი გა­აძ­ლე­ბი­ნეს და აცო­ცხლეს. მას იმე­დი ჰქონ­და, რომ დაძ­ლევ­და და მო­ე­რე­ო­და. მკურ­ნა­ლო­ბის პა­რა­ლე­ლუ­რად სცე­ნა­ზეც იდგა და მღე­რო­და. საქ­მი­ა­ნო­ბა ერთი წუთი არ გა­უ­ჩე­რე­ბია. გა­უ­საძ­ლი­სი ტკი­ვი­ლე­ბი­სა და იმ ყვე­ლაფ­რის ფონ­ზე, მა­ინც ახერ­ხებ­და სიმ­ღე­რას, ხალ­ხის გა­ხა­რე­ბას და მო­სიყ­ვა­რუ­ლე­ბას. სხვას არ აგ­რძნო­ბი­ნებ­და, რომ ცუ­დად იყო. მას სულ პო­ზი­ტი­უ­რად და კარგ ხა­სი­ათ­ზე ნა­ხავ­დი.

– რო­გორც გა­ვი­გეთ, ცოტა ხნის წინ, მე­რა­ბი სა­ნა­ხა­ვად ყო­ფი­ლა ჩა­სუ­ლი…

– კი, დე­კემ­ბერ­ში მე­რა­ბის სოლო კონ­ცერ­ტი რომ იყო, კა­კუ­ლიმ ვერ მო­ა­ხერ­ხა ჩა­მოს­ვლა, რად­გან მაგ პე­რი­ოდ­ში გან­სა­კუთ­რე­ბით დამ­ძიმ­და. მა­მა­ჩე­მი, თა­ვი­სი კონ­ცერ­ტის მერე, პირ­ვე­ლი­ვე რე­ი­სით წა­ვი­და… დამ­შვი­დო­ბე­ბა­სა­ვით გა­მო­ვი­და, მო­ი­ნა­ხუ­ლა და მო­ე­სიყ­ვა­რუ­ლა. უკვე ცუ­დად იყო, სა­უ­ბა­რიც უჭირ­და, მაგ­რამ გო­ნე­ბა არ და­უ­კარ­გავს. ბო­ლომ­დე გო­ნე­ბა­ზე იყო.

– გახ­სოვს ის დღე, პირ­ვე­ლად რომ გა­ი­ცა­ნი კა­კუ­ლი და მისი ოჯა­ხი?

– კა­კუ­ლის ჰყავს მე­უღ­ლე, სამი შვი­ლი და 5 შვი­ლიშ­ვი­ლი – არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნე­ბი, ერ­თმა­ნეთ­ზე უკე­თე­სე­ბი… კარ­გად მახ­სოვს ის დღე, როცა პირ­ვე­ლად ჩვენ­თან ოჯა­ხით ჩა­მო­ვიდ­ნენ. პირ­ვე­ლი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბაც მახ­სოვს, – მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, უცხო­ე­თი­დან სტუ­მა­რი გვე­ყო­ლე­ბაო. 4 წლის ვი­ყა­ვი და კა­კუ­ლი იმ დრო­ი­დან ჩემი ძმა­კა­ცი იყო. ისე­თი ადა­მი­ა­ნი იყო, ბავ­შვთან ბავ­შვი და დიდ­თან დიდი. ყო­ველ­თვის იცო­და, ვის­თან რო­გორ მოქ­ცე­უ­ლი­ყო. იცო­და, რით ვე­სი­ა­მოვ­ნე­ბი­ნე, რა უნდა ეთ­ქვა. სულ ჩემ­ხე­ლა იყო, მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა რაც თავი მახ­სოვს და რაც თვა­ლი გა­ვა­ხი­ლე.

– ეს დიდი ადა­მი­ა­ნე­ბის თვი­სე­ბაა…

– დიდი ადა­მი­ა­ნი იყო და ყო­ველ­მხრივ ნი­ჭი­ე­რი. აქ სიმ­ღე­რას არ ვგუ­ლის­ხმობ. ურ­თი­ერ­თო­ბის და ბევ­რნა­ი­რი ნიჭი ჰქონ­და…

– თბი­ლის­ში ბინა ჰქონ­და?

– არა, ძი­რი­თა­დად ჩვენ­თან რჩე­ბოდ­ნენ, ჩვენც, როცა იქ ჩავ­დი­ვართ, ყო­ველ­თვის მათ ოჯახს ვსტუმ­რობთ. არც გა­ნი­ხი­ლე­ბო­და ვინ­მეს სას­ტუმ­რო­ში წას­ვლა. ხომ ვამ­ბობ, ერთი ოჯა­ხი ვართ დღემ­დე. სა­ნამ ვიქ­ნე­ბით ჩვე­ნი შვი­ლე­ბით და შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბით სულ ასე იქ­ნე­ბა. კა­კუ­ლის­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, რო­მელ ქვე­ყა­ნა­შიც არ უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, სულ ბედ­ნი­ე­რე­ბა იყო… რო­გორ მი­ჭირს წარ­სულ დრო­ში მას­ზე ლა­პა­რა­კი… მას­თან ვი­საც 5 წუთი გა­უ­ტა­რე­ბია, არას­დროს ავი­წყდე­ბა. ჩემი მე­გობ­რე­ბი, 2 დღეა მი­რე­კა­ვენ, მათ­ზეც წა­რუშ­ლე­ლი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა და­ტო­ვა. თუ კი რამე არ­სე­ბობს, ვიცი, რომ იმ­ქვეყ­ნად არა­ფე­რი გა­უ­ჭირ­დე­ბა, ისე­თი მად­ლი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნი იყო.

– რო­გორ დარ­ჩე­ბა შენს მეხ­სი­ე­რე­ბა­ში?

– მხი­ა­რუ­ლი, მო­სიყ­ვა­რუ­ლე, უერ­თგუ­ლე­სი და უპა­ტი­ოს­ნე­სი პი­როვ­ნე­ბა, რო­მე­ლიც ყვე­ლას უყ­ვარ­და ასა­კის, ეროვ­ნე­ბის, სქე­სი­სა, რწმე­ნის და გე­მოვ­ნე­ბის მი­უ­ხე­და­ვად. ასე იქ­ნე­ბა ბო­ლომ­დე.

– მისი სიმ­ღე­რე­ბი­დან რო­მე­ლი გახ­სენ­დე­ბა ახლა?

– რო­გორც მა­მა­ჩე­მი სიმ­ღე­რე­ბი მიყ­ვარს, ასევ კა­კუ­ლის სიმ­ღე­რე­ბი. ერ­თია ჩემ­თვის. მისი ხმის ტემ­ბრი და შეს­რუ­ლე­ბის მა­ნე­რა სულ ახ­ლო­ბე­ლია და ასე იქ­ნე­ბა. მე­რა­ბი და კა­კუ­ლი ძმე­ბი იყ­ვნენ, უბ­რა­ლოდ სხვა­დას­ხვა გვა­რის.