მოზარდებს არავინ ჰყავთ, რომ გული გადაუშალონ… გოგონებისთვის ცხადი ხდება, რომ ბავშვით ხელში ჯობია სახლში ფეხი არ მიადგან ანუკა ექიმის კაბინეტიდან დერეფანში გავიდა. ულტრაბგერითი კვლევის შემდეგ სხეულში გამყინავი სიცივის შეგრძნება დარჩა. ვერ ივიწყებდა ეკრანზე დანახულ გამოსახულებას, რომელზეც უმტკიცებდნენ, რომ ეს მისი შვილის სხეულის კონტურები იყო. ჩამოჯდომა და გონზე მოსვლა უნდოდა, მაგრამ დრო არ ჰქონდა – სკოლაში აგვიანდებოდა.
ამ ასაკის მომავალ დედებს ექიმები კატეგორიულად არ ურჩევენ აბორტის გაკეთებას. ძალიან დიდია იმის შანსი, რომ პირველი და არასასურველი ბავშვი უკანასკნელიც აღმოჩნდეს.
ბევრი გოგონა მაინც ინარჩუნებს ბავშვს, თუმცა იცის, რომ ხელშიც არასოდეს აიყვანს. ახალგაზრდა მარტოხელა დედა თავისი სურვილით აწერს ხელს ბავშვის გაშვილებაზე.
თუმცა ცხრათვიან რთულ გზას ყველა როდი უძლებს… და აბორტის კაბინეტებთან რიგებში დგებიან. უმეტესად განრისხებული მშობლების წინაშე შიშის გამო. ზოგიერთი ამით შეყვარებულის შენარჩუნებას ცდილობს, რომელსაც ბავშვის ხსენების შემდეგ თავი ისე უჭირავს, თითქოს სხვის შვილზეა საუბარი. ზოგიერთს კი წამოზრდილ მუცელზე საზოგადოების გამკიცხავი მზერის გაძლება არ შეუძლია.
განა შეიძლება გაკიცხო გოგო, რომელიც ვერც კი აცნობიერებს, რომ მუცლის ქვემოთ წვის შეგრძნება დაუბადებელი არსების უკანასკნელი “ყვირილია”.
ხშირად მოზარდს არავინ ჰყავს, რომ გული გადაუშალოს, თავის პრობლემებზე ესაუბროს, სქესობრივ მომწიფესთან დაკავშირებული დეტალები განუმარტოს. უფროსებს თითქოს ეშინიათ მათი დასმული “უხერხული” შეკითხვების და ჰგონიათ, რომ წამოზრდილი ქალიშვილები და ვაჟები “როცა დრო მოვა, ყველაფერს თავისით გაიგებენ”.
მშობელთა ასეთი მიდგომის გამო ბევრი მოზარდი ზარალდება. აკრძალული თემების დაწესებით კი გოგონებისთვის ცხადი ხდება, რომ ბავშვით ხელში ჯობია სახლში ფეხი არ მიადგან. ხშირად მართლებიც არიან…
“არ ვიცი როგორ, მაგრამ დედა მიხვდა, რომ ფეხმძიმედ ვიყავი, – ამბობს ანუკა, – დიდხანს იყო ჩუმად, მერე მაგიდაზე თეფშს დასწვდა და ისეთი ძალით დაახეთქა, რომ ნამსხვრევებმა ფეხები დამიკაწრა. მიყვიროდა, სახლში აღარ დაგინახოო, ამბობდა, რომ შევარცხვინე, როგორ გავბედე და მეცხრეკლასელი მამაკაცს გავეკარე. თუ ახლავე არ მოიშორებ, ჩემმა თვალებმა აღარასოდეს დაგინახოსო”.
…მაგრამ ანუკა ექიმთან არ წასულა. იცოდა, რომ ის ექიმი ნახევარ საათში მოუგვარებდა ამ “პატარა პრობლემას”… თავისი ნივთები სკოლის ჩანთაში ჩაალაგა და სახლიდან გავიდა. დიდხანს იდგა სადარბაზოში. ცდილობდა შეეგრძნო იმ სიცოცხლის ნიშანწყალი, რომელსაც უკვე რვა კვირა მუცლით დაატარებდა.
მიხვდა, რომ მის გარდა ეს სიცოცხლე არავის სჭირდებოდა – არც მის კლასელს, რომელიც უკვე მთელი თვე იყო ხმასაც აღარ სცემდა, არც დედას, რომელსაც ყველაზე კარგად მოეხსენებოდა, რას ნიშნავდა უქმროდ შვილის გაჩენა. ყველაფერ ამის მიუხედავად, ექიმს ვერ დაანებებდა ამ სიცოცხლის მოსპობას. სწორედ იმ ბნელი სადარბაზოს კიბეზე ანუკამ პირველი “დიდური” გადაწყვეტილება მიიღო – ბავშვი უნდა შეენარჩუნებინა.
“ეს ჩემი შვილია”
ცოტა ხანი მეგობარ გოგოსთან ცხოვრობდა. მისმა მშობლებმა შეიბრალეს, თუმცა გადაწყვიტეს, თავინთი გოგონასთვის უფრო მკაცრად ედევნებინათ თვალყური.
სკოლის მიტოვება არც უფიქრია. ძნელი იყო ფეხმძიმე გოგოსთვის ექვსი საათით მერხთან ჯდომა. კიდევ უფრო ძნელი გახდა მასწავლებლებთან და თანატოლებთან ურთიერთობა. დილაობით კი, როცა გულისრევის შეგრძნება ტანჯავდა, მორიდებით იწევდა ხელს და კლასიდან გასვლას თხოულობდა.
ხუთ წუთში კი გაფითრებული და დამძიმებული ისევ გაკვეთილს უსმენდა. სამწუხაროდ, სკოლაში ერთი კუთხეც არ იყო, სადაც მარტოს, სხვებისგან დამალულად შეეძლებოდა ტირილი… მაინც ახერხებდა… თუმცა მხოლოდ იქამდე, სანამ ბავშვის მამის მშობლები სკოლაში არ მიუვარდნენ და მათი ვაჟის “შეცდენისთვის” ერთ დროს სკოლის საამაყო მოსწავლეს ქუჩის ქალი არ ეძახეს.
სხვათა შორის, ფსიქოლოგები მიიჩნევენ, რომ კარგ მოსწავლეებსაც არ ემართებათ იშვიათად ასეთი რამ და ისინი ყველაზე მზრუნველი არასრულწლოვანი დედები დგებიან. ისინი ყველაზე ხშირად რისკავენ ბავშვის გაჩენას, სამაგიეროდ მათ, როგორც ყველაზე კონსერვატულად მოაზროვნე მშობლების შვილებს, უფრო მეტად უჭირთ თავს დატეხილი სიძნელეების გადალახვა.
ანუკას ბოლოს ისევ დედა დაეხმარა, რომელსაც ერთი კვირა დასჭირდა, ქალიშვილის მდგომარეობას რომ შეგუებოდა და მისთვის შინ დაბრუნების ნება მიეცა. “ერთად გავზრდით”, – ამ სიტყვებით ძლიერად ჩაიხუტა შვილი გულში. ასევე ძლიერად ეჭირა მისი ხელი რამდენიმე თვის შემდეგ, როცა მშობიარობას დაესწრო. ანუკას ბიჭი სავსებით ჯანმრთელი დაიბადა.
ახალგაზრდამ და უფროსმა დედამ ძლივს მოხერხეს, რომ ანუკას სკოლა დაემთავრებინა და მუშაობა დაეწყო. ამ დროს ბიჭუნა უკვე 2 წლის გახლდათ. ვინც მისი გაჩენის ისტორია არ იცოდა, ანუკას უმცროს ძმად თვლიდა. “ჩემი შვილია”, – ამაყად პასუხობს ის დღესაც… სამაგიეროდ, დედისთვისაც არ მოუყოლია იმ განცდების შესახებ ცივ და ბნელ სადარბაზოში რომ განიცადა…
…ევროპაში არასრულწლოვან დედებს სახელმწიფო დახმარების სახით ყოველთვიურად 600 ევროს უხდის, ჩვენთან კი მხოლოდ ოჯახის და საზოგადოების ამარა რჩებიან… თუმცა ძალიან ბევრ გოგონას, რომელსაც ასეთი რამ შეემთხვა არასრულწლოვან ასაკში, ანუკას ბედიც სანატრელი აქვს…
